Maria Markesini: vaderland en moederland

Frans Happel

Zingende pianiste op ontdekkingsreis

markesini

De eerste muzikale ontmoeting met Maria Markesini heeft een nogal onverwacht decor. Een Amsterdamse mecenas heeft in zijn bepaald zeer ruime woning aan de Keizersgracht een jazzy middag georganiseerd. Voor de pauze zal er een prijs worden uitgereikt aan een veelbelovend muziektalent en daarna heeft men zich getrakteerd op een optreden van zangeres Maria.

Niet het soepelste publiek voor vrijdenkende musici. Vooral oudere heren, stemmig in maatpak, vergezeld door dames met verse haute coiffure. Tijdens de pauze wordt er onder het genot van vrijwel uitsluitend champagne een flinke deuk in de middag geconverseerd en als Maria Markesini dan eindelijk haar opwachting mag maken, lijkt het lastig om na al dat gekeuvel toch ieders aandacht te krijgen. Dat het haar lukt mag al een verdienste worden genoemd. Maar ze doet het ook nog eens met een keuze uit haar repertoire die voor de gelegenheid niet de eenvoudigste is. En als iedereen met de schoenen begint te schuifelen omdat het behoorlijk tijd is om naar huis te gaan, neemt ze nog eens ruim de tijd om haar gehoor over Griekenland te vertellen, over de problemen die het land heeft en hoe zij daarover denkt. Maria later: ‘Dat moet toch?! Dat is een moeilijke, maar noodzakelijke taak voor mij. Dat werkt goed bij het publiek en het maakt het makkelijker voor mij om ook Griekse muziek ten gehore te brengen. Door de recente ontwikkelingen, merk ik soms dat Nederlanders zich nogal laatdunkend uitlaten over Grieken. Ik reageer daarop, door ze te zeggen dat ik voor ze sta als artiest, als iemand die bezig is om de waarheid van de schoonheid van zijn kunstvorm te laten ontdekken en niet de waarheidsbevinding van het publiek.’

Maria Markesini. Geboren op het eiland Kefaloniá. Vader actief als wegbereider voor de protestantse (!) kerk, moeder ambtenaar bij de belastingdienst. Maria heeft al heel vroeg slechts één belangstelling: muziek. Ze krijgt pianoles vanaf haar vijfde en net veertien jaar oud belandt ze op het Atheens Conservatorium waar ze klassiek piano gaat studeren bij Popi Efstratiadi. Later vertrekt ze naar Nederland om aan het Rotterdams Conservatorium haar studie voort te zetten, onder anderen bij Daniël Wayenberg en Michael Davidson. Ze slaagt als solopianiste en vervolgt haar opleiding bij André de Grote aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel, waar ze ook master classes volgt bij Lazar Berman en Zoltan Cozsis. Haar muzikale toekomst lijkt op dat moment duidelijk: Maria Markesini, klassiek pianiste die van recital naar recital gaat, in de hoop ooit de absolute top in haar discipline te bereiken. Het loopt echter anders; een blessure aan haar hand zet haar als pianiste tijdelijk op non-actief. Geen probleem voor Maria. Tenslotte heeft ze haar hele leven ook al gezongen. Gewoon zomaar voor haar plezier, maar waarom zou ze het niet serieus gaan proberen als vocaliste? 

Lees verder in Lychnari 2/2012 pag. 32 e.v.